ეკა ანდრონიკაშვილის ამერიკული ოცნება და "ბოლივუდური" გეგმები

"რუსოფილიას ნურავინ დამწამებს, მაგრამ ბევრად რეალურია, ქართველი რუსულ ფილმში გადაიღონ, ვიდრე შორეულ ამერიკულში", - გვითხრა მსახიობმა ეკა ანდრონიკაშვილმა, რომელიც ამჯერად საქმიანობის, ამერიკული ვოიაჟებისა და თეატრალურ სამყაროში არსებული პრობლემების შესახებ გვესაუბრება.

- თეატრში ახალი არაფერია, 25 აპრილს კიდევ ერთხელ ვითამაშებთ სპექტაკლს - "ჯერ დაიხოცნენ, მერე იქორწინეს". რაც შეეხება ჩემს სააგენტოს - "ჯე არტს": მოგეხსენებათ, "ბოლივუდთან" ვთანამშრომლობთ. მათ უკვე ორი რეკლამა გადაიღეს და ახლა მესამეზე მუშაობენ. როგორც გვითხრეს, წელს 4 ფილმის გადაღებას გეგმავენ. ყოველი ახალი პროექტის სცენარი ინდოელებს ეკუთვნით. ისინი ამა თუ იმ სცენარის შინაარსს გვიყვებიან და გვეუბნებიან, ჩვენგან რა სჭირდებათ. მათ ჩამოსვლას მოუთმენლად ველოდები; მიხარია, რომ ქართველ მსახიობებს დაასაქმებენ.

- "ბოლივუდის" მოთხოვნებს ქართველი მსახიობები ალღოს ადვილად უღებენ?
- სხვათა შორის, კი. ფილმში, რომელიც უკვე გადაიღეს, ჩვენს მსახიობებს ინდურ დიალექტზე უწევდათ ლაპარაკი და დავალებას მშვენივრად გაართვეს თავი. ამ ფილმში გივი ჩუგუაშვილი, პაატა ბარათაშვილი და სხვები მონაწილეობენ. თბილისში ფილმის პრემიერა ჯერ არ შემდგარა, მაგრამ DVD ვერსია "ყოუტუბე"-ზე დევს და "ბილა 2" რომ აკრიბოთ, აუცილებლად იპოვით.

- ალბათ ინდოელები მსახიობის პლასტიკასა და ვოკალურ მონაცემებს ანიჭებენ დიდ ყურადღებას...
- ვოკალურ მონაცემებს მაინცდამაინც დიდ ყურადღებას არ აქცევენ, თავიანთი მუსიკა ჩამოაქვთ, მაგრამ მოცეკვავეები ყველა ფილმში სჭირდებათ. შარშან "ვერნისაჟის" გოგონები გადაიღეს, წელს - ანსამბლი "რუსთავი". მათ მიერ ჩამოტანილი სიმღერა მსახიობმა ანა სანაიამ ქართულად იმღერა, რადგან ინდურ ენაზე არტიკულაციის დამთხვევა მსახიობისთვის ძალიან რთული იქნებოდა. გადაღებები მთებშიც ჰქონდათ, კერძოდ - ვარძიაში, კახეთში და ცეკვები იქ დადგეს. შესაძლოა, ზოგისთვის ინდური ფილმები უბრალოდ, ღიმილის მომგვრელია, მაგრამ ჩემი აზრით, ის საინტერესო და ეგზოტიკური გახლავთ.

- თქვენ თუ ხართ ნამყოფი ინდოეთში?
- სამწუხაროდ, არა. ინდოეთში დედაჩემია ნამყოფი და იქაურობას როგორც საოცრებას, ისე აღწერს. შარშან უნდა წავსულიყავი და გეგმები ჩაგვეშალა. ინდოეთის დათვალიერების სიამოვნება წინ მელის. სხვათა შორის, ძალიან მინდა გოაში დასვენება.

- სულ რამდენ ქვეყანაში ხართ ნამყოფი?
- რამდენიმე ქვეყანაში ვარ ნამყოფი; შემეძლო უფრო მეტიც მენახა, მაგრამ როგორც კი ცოტა დრო და ფული ჩამივარდება ხელში, გული შტატებისკენ მიმიწევს. ლოს-ანჯელესში ერთი თვე ვიყავი, ნიუ-იორკში კი თითო თვით უკვე ოთხჯერ გახლდით. მე და ჩემმა მეგობარმა, რომელიც იქ ცხოვრობს, ვთქვით, რომ მომავალში ევროპაში წავალთ, რადგან პირადად მე, მხოლოდ გერმანიაში, იუგოსლავიასა და ბულგარეთში ვარ ნამყოფი. დიდი სიამოვნებით გავემგზავრებოდი იტალიაში და როგორც კი შესაძლებლობა მომეცემა, ამ ქვეყანას დავათვალიერებ. აზიის ქვეყნებიდან თურქეთში ვარ ნამყოფი, ისიც - დასასვენებლად.

- აშშ-ში ყველაზე მეტად რამ მოგხიბლათ?
- იქ გამორჩეული კლიმატი, სილაღე და ტემპორიტმია. კალიფორნიასა და ნიუ-იორკშიც მეგობრები მყავს, ეს კი ბევრს ნიშნავს, რადგან ზუსტად ვიცი, იქ ჩასულს, საცხოვრებელი ბინაც მექნება და ის ადამიანები მელოდებიან, რომლებსაც ვუყვარვარ. ნიუ-იორკი ამოუწურავი და დიდი ქალაქია, მაგრამ როცა მესამედ ჩავედი, ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს საკუთარ სახლში ვიყავი - იქაურობა კარგად ავითვისე და მარტოც არ დავიკარგები. სურვილი მაქვს, ნიუ-იორკში კიდევ ერთხელ ჩავიდე, მერე კალიფორნია, ლოს-ანჯელესი, სან-ფრანცისკო, ლას-ვეგასი და ჩიკაგოც დავათვალიერო; თუ ამას მოვახერხებ, ვიტყვი, რომ ამერიკული ოცნება ავიხდინე. ნიუ-იორკი იმათაც არის გამორჩეული, რომ იქ ყველა ასაკის, გემოვნებისა და მოთხოვნილების მქონე ადამიანი თავის სამყაროს იპოვის: ბროდვეიცაა, ცათამბჯენებიც და აბსოლუტურად მშვიდი, წყნარი უბნებიც, სადაც ჯაზისა და სხვა კარგი მუსიკის მოსმენა შეგიძლია. ჩემთვის ნიუ-იორკის ხიბლი იმ ფანტასტიკურ სპექტაკლებშია, რომლებიც იქ მაქვს ნანახი.

- როგორია ამერიკული კულტურული ცხოვრება?
- იქაურობა ჩქეფს და დუღს! სპექტაკლები ყოველდღიურად გადის, უმაღლესი დონის წარმოდგენები და მიუზიკლებია. ადრე ბროდვეიზე "ჩიკაგო" ვნახე, ასევე - "მეფე ლომი", "ოპერის აჩრდილი", ბოლოს კი მიუზიკლი "მერი პოპინსი", რომელიც ბავშვობიდან მიყვარს. მაგრამ იქ რაც ვნახე, არასდროს დამავიწყდება: საოცარი სილამაზე იყო - სცენის გაფორმება, კოსტიუმები და ა.შ. ყველაფერი უმაღლესი ხარისხის გახლდათ. მსახიობები 2-3 საათის განმავლობაში საოცრად იხარჯებიან, უმაღლეს დონეზე ასრულებენ ცეკვებსა და სიმღერებს. ბილეთი საკმაოდ ძვირი ღირს, მაგრამ ხარისხი ნამდვილად შეესაბამება ფასს და იცი, ფულს რაში იხდი.

- და მაინც, რა ღირს სპექტაკლზე დასასწრები ბილეთი?
- ბილეთის ფასი 90-დან 250 დოლარამდე მერყეობს. შარშან, კევინ სპეისის მონაწილეობით სპექტაკლის ნახვა მინდოდა. მეგობარი შემპირდა, - დაგპატიჟებო, მაგრამ ბილეთის ფასი რომ გავიგე, უარი ვუთხარი - 800 დოლარი ღირდა, ეს კი მეტისმეტია!.. ცენტრალურ პარკში სეირნობისას შეიძლება დაინახო ვუდი ალენი, რომელიც ვთქვათ, საქსოფონზე უკრავს, - ანუ მსოფლიო დონის ვარსკვლავებს ქუჩაშიც ნახავ. აი, ეს არის ჩემთვის ნიუ-იორკი, ამ ყველაფრის გამო მომწონს იქაურობა. ამერიკაში ყოველი ჩასვლისას სერიოზულ გამოცდილებას ვიძენ, როგორც მაყურებელი და როგორც - შემოქმედი. იქ მსახიობები სცენაზე ბოლომდე იხარჯებიან, საკუთარი შესაძლებლობების მაქსიმუმის გამოვლენას ცდილობენ. ქართველ არტისტებს ნიჭი არ გვაკლია, მაგრამ შთაბეჭდილება მრჩება, რომ ზოგიერთები რაღაცას თავიანთთვის იტოვებენ; თითქოს ფიქრობენ, - მაყურებელს მაინც ვუყვარვარ და უფრო მეტად რატომ უნდა დავიხარჯოო? ის კი არა, ჩვენთან შეიძლება კარგი რეჟისორის პოვნის პრობლემაც გაჩნდეს. დღესდღეობით ქართულ თეატრს სულ რამდენიმე კარგი რეჟისორი ჰყავს. ჰოდა, ღმერთმა დიდხანს გვიცოცხლოს მათი თავი, მაგრამ არ ვიცი, ისინი საქმეს რომ შეეშვან, რა გვეშველება? კინოში კიდევ უარესი მდგომარეობაა: სულ რამდენიმე ადამიანია, ვინც რაღაცის კეთებას ახერხებს.

- რუსეთთან კულტურული ურთიერთობების აღდგენაზე რა აზრის ხართ?
- ჩემი აზრით, ქართველი მსახიობები რუსულ კინემატოგრაფიაში უფრო მეტად დაიმკვიდრებენ საკუთარ ადგილს, ვიდრე - აშშ-ში. ჯერ ერთი, რუსული ენის ბარიერი არ არსებობს, კინემატოგრაფში ერთად დიდი ისტორია გვაქვს და რაც მთავარია: რუსებს ქართველი მსახიობები უყვართ, ქართველ მსახიობებს კი რუს რეჟისორებთან მუშაობა მოსწონთ. რუსოფილიას ნურავინ დამწამებს - ამ შემთხვევაში ხელოვნებას აბსოლუტურად ვმიჯნავ პოლიტიკისგან, მაგრამ ბევრად რეალურია, ქართველი რუსულ ან თუნდაც, უკრაინულ ფილმში გადაგიღონ, ვიდრე - შორეულ ამერიკულში. სხვათა შორის, ერთ-ერთ რუსულ სერიალზე უკვე რამდენიმე ქართველი მსახიობია დამტკიცებული - გია ბურჯანაძე, სოფო გორელაშვილი, მალხაზ აბულაძე და ზაზა ჭანტურია, რომელიც დიდი ხანია, უკრაინაში ცხოვრობს და ბევრ ფილმში გადაიღეს.

- თქვენ თუ გაქვთ რაიმე ხელსაყრელი შემოთავაზება რომელიმე ქართველი ან უცხოელი რეჟისორისგან?
- ოთარ შამათავა ქართულ-აზერბაიჯანული სერიალის გადაღებას იწყებს. ჯერჯერობით, გეგმაში 16 სერიის გადაღებაა. ფილმი დეტექტიური ჟანრის იქნება და მასში საკმაოდ საინტერესო როლი მაქვს. იმედია, ყველაფერი კარგად წარიმართება.

თამთა დადეშელი
ჟურნალი ”გზა”